20 δίσκοι για το 2012 (#blogovision)

20

Dr. John

Locked Down

Ήδη από το “Gris-Gris” του 1968, ο Dr. John ακουγόταν σαν ένας ευφάνταστος γερο-χίπης που ήρθε να μπολιάσει τo rock’n’roll και το rhythm’n’blues με την ψυχεδέλεια και τα ηχητικά ιδιώματα της Νέας Ορλεάνης. Μπορεί ο φετινός δίσκος του 72χρονου πλέον Malcolm John Rebennack Jr. να οφείλει την ενισχυμένη δημοσιότητα του στη συμμετοχή του Dan Auerbach των Black Keys σε παραγωγή, ενορχήστρωση και σύνθεση, είναι όμως η καθαρά μουσική του αξία που τον αναδεικνύει σε ένα από τα πιο αξιαγάπητα άλμπουμ της χρονιάς.

19

Opossom

Electric Hawaii

Μελωδικές γραμμές βγαλμένες κατευθείαν από τα ’60s και τους Beach Boys, φιλτραρισμένα φωνητικά, ντραμς και synths σε πρώτο πλάνο, εννέα τραγούδια κι ένα instrumental συνολικής διάρκειας τριάντα λεπτών. Είναι ένας από τους πιο feelgood δίσκους της χρονιάς και έρχεται από τη Νέα Ζηλανδία. 

18

Father John Misty

Fear Fun

Ο πρώην drummer των Fleet Foxes, Joshua Tillman, χωρίς να απομακρύνεται θεαματικά από την αισθητική του παλιού του συγκροτήματος, φέρνει στην επιφάνεια country αδυναμίες και δημιουργεί μια σειρά από folk-ish συνθέσεις που ξεχωρίζουν από τις απόπειρες πολλών ομότεχνών του χάρη στο ιδιαίτερο, προσωπικό του ύφος και τη στιχουργική του φαντασία.

17

Trembling Bells & Bonnie 'Prince' Billy

The Marble Downs

Οι Trembling Bells, folk-rock συγκρότημα της Γλασκόβης, καλούν τον αμερικανό Will Oldham (a.k.a. Bonnie ‘Prince’ Billy) να συμβάλει ερμηνευτικά στον τελευταίο τους δίσκο και φιλοτεχνούν ένα σύνολο που εντυπωσιάζει με τη συνύπαρξη των αιθέριων φωνητικών της Lavinia Blackwall με τον γήινο «τσακισμένο» τόνο του Billy, το επίπεδο των συνθέσεων του Alex Neilson και τον πεσιμιστικό τόνο των στίχων.

16

Dark Dark Dark

Who Needs Who

Απλές αλλά εθιστικές μπαρόκ μελωδίες στο πιάνο και η Nona Marie Invie να ερμηνεύει γοητευτικά και με αυτοσυγκράτηση στο δεύτερο άλμπουμ του γκρουπ της Μινεάπολης. Παρόμοια διακριτικό είναι και το παίξιμο των υπολοίπων μελών της μπάντας, με ήχους από τρομπέτες και ακορντεόν να εμφανίζονται σποραδικά, διστάζοντας να βγουν στο προσκήνιο και να διαταράξουν την ισορροπία των κομματιών. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν τους Beirut και τη Feist.

15

Slugabed

Time Team

Δανειζόμενος στοιχεία τόσο από το παρελθόν, όσο και το σήμερα, ο Slugabed στο ντεμπούτο του καταφέρνει να ορίσει τον προσωπικό του ήχο-σφραγίδα, βάζοντας ένα διακριτό στίγμα στην ηλεκτρονική σκηνή. Κάθε track είναι φτιαγμένο με τα ίδια υλικά, μαγειρεμένα κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, σε έναν δίσκο που δεν μπορεί να καταχωρηθεί κάτω από κάποια συγκεκριμένη υποκατηγορία της electronica.

14

THEEsatisfaction

AwE NaturalE

Black pride, soulfulness, feminist passion, uncompromising attitude. Με σημείο αναφοράς το πολιτικο-κοινωνικό hip-hop, οι THEESatisfation αγκαλιάζουν όλη την ιστορία της αφροαμερικανικής μουσικής παράδοσης από την τζαζ και τον Stevie Wonder, μέχρι το daisy age rap και τη neo-soul σκηνή των ’90s, συνδυάζοντας στις σύντομες βινιέτες τους τη soul μελωδικότητα και το conscious rhyming με την ασυμβίβαστη στράτευσή τους στην ελεύθερη επιλογή ερωτικής ταυτότητας.

13

Stealing Sheep

Into The Diamond Sun

Οι τρεις βρετανίδες που συναποτελούν τις Stealing Sheep κερδίζουν άμεσα την προσοχή του ακροατή με τον τρόπο που αναμιγνύουν αρχαϊκές, μεσαιωνικού τύπου αρμονίες με ψυχεδελική ποπ των ’60s. Η παραγωγή συνθέτει με ένα σύγχρονο φινίρισμα τις παραπάνω επιρροές σε ένα ενιαίο σύνολο, όπου κάθε τραγούδι διαθέτει αυτόφωτο λόγο ύπαρξης. Ηχητικά, πιθανότατα η επιτομή του twee, σε έναν από τους πιο ακαταμάχητα γοητευτικούς δίσκους της χρονιάς.

12

Lonely Drifter Karen

Poles

Με τα μέλη τους να έχουν καταγωγή από διάφορα μέρη της Ευρώπης (Αυστρία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία) και βάση το Βέλγιο, στον τρίτο τους δίσκο οι Lonely Drifter Karen παρουσιάζουν μια σειρά από art pop-rock τραγούδια που ξεχωρίζουν χάρη στα καλογραμμένα hooks τους και τη φωνή της Tanja Frinta που τα αναδεικνύει σε πραγματικά κομψά δημιουργήματα.

11

Bobby Womack

The Bravest Man In The Universe

Η επαναφορά ενός ζωντανού θρύλου στο στούντιο με τη βοήθεια των Damon Albarn και Richard Russell καταλήγει σε έναν αναπάντεχα καλό δίσκο, όπου η τραχύτερη με το πέρασμα του χρόνου φωνή του Bobby Womack πλαισιώνεται από σύγχρονα σκελετικά beats. Η εύθραυστη υγεία του 68χρονου Bobby φαίνεται να αναγκάζει την  ενσωμάτωση αυτοσχεδιασμών, πρόχειρων live-in-studio διασκευών σε gospel standards και την κλήση guest vocalists για την ολοκλήρωση του δίσκου, κίνηση που αντί να αδυνατίσει το τελικό αποτέλεσμα, του προσδίνει περαιτέρω γοητεία.

10

Rufus Wainwright

Out Of The Game

Στο “Out Of The Game” ο Rufus Wainwright συνεχίζει τη διαδρομή του στον χώρο της chamber pop, δίνοντας εδώ περισσότερο βάση στον δεύτερο όρο. Παρουσιάζοντας μια σειρά από εύληπτα old-fashioned τραγούδια στο γνωστό cabaret ύφος του και με πιο soft-rock κατεύθυνση στην παραγωγή, φτιάχνει έναν από τους πιο συνεκτικούς δίσκους της καριέρας του.

9

Dirty Projectors

Swing Lo Magellan

Από το πλήθος των επιρροών (Beatles, folk, soul κ.ά.), ίσως η πλέον καθοριστική στη διαμόρφωση του ιδιαίτερου ηχοχρώματος του δίσκου αυτού να είναι εκείνη των κιθαριστικών μοτίβων της Αφρικής (soukous, highlife, chimurenga). Σε αντίθεση όμως με την ενσωμάτωσή τους σε μια τετραγωνισμένη ποπ αντίληψη αντίστοιχη των Vampire Weekend, οι Dirty Projectors αφήνουν ελεύθερη τη φαντασία τους σε ένα πολύ φιλόδοξο μουσικά και στιχουργικά εγχείρημα που καταφέρνει να ισορροπήσει άψογα μεταξύ αμεσότητας και πειραματισμού.

8

Leonard Cohen

Old Ideas

Για μουσικούς όπως ο Leonard Cohen μπορεί η είδηση μιας δισκογραφικής επιστροφής να κερδίζει προσωρινά αρκετή δημοσιότητα στις στήλες του Τύπου, ελάχιστοι όμως αναμένουν κάποια ουσιώδη προσφορά από καλλιτέχνες που έχουν περάσει την πιο παραγωγική τους φάση τέσσερις δεκαετίες νωρίτερα. Κι όμως, ο δίσκος που κυκλοφόρησε φέτος, συμπληρώνοντας τα 78 του χρόνια, είναι τόσο πλήρης και όμορφος – μακριά από παλαιότερες, μάλλον άχαρες, απόπειρες εκσυγχρονισμού του ήχου του – που επιβάλλεται πλέον να μνημονεύεται ανάμεσα στους κορυφαίους του, σε μελλοντικές ανασκοπήσεις της δισκογραφίας του.

7

Edward Sharpe & The Magnetic Zeros

Here

Ο Edward Sharpe είναι το alter ego του μουσικού και τραγουδιστή Alex Ebert, που παράλληλα με το κανονικό του γκρουπ, τους Ima Robot, ξεκίνησε από το 2007 ένα συλλογικό project αναβίωσης της αμερικανικής folk/rock/country/soul/gospel/hippie εναλλακτικής σκηνής των ’60s με συνθέσεις που ανακαλούν αρχετυπικά μουσικά μοτίβα της εποχής. Αν και ο ίδιος προτιμά τον όρο "country r’n’b" και δηλώνει ότι οι συσχετίσεις της μουσικής του με τον χιπισμό τον έχουν κουράσει, οι απλές συνθέσεις του δεύτερου δίσκου των Edward Sharpe & The Magnetic Zeros στέλνουν τον ακροατή κατευθείαν στη χρονοκάψουλα της flower power και τον υποβάλλουν σε μια καθηλωτική, μυσταγωγική ατμόσφαιρα.

6

Actress

R.I.P

Δεκαπέντε αυτοτελή κομμάτια λεπτοδουλεμένης μινιμαλιστικής freeform electronica, βασισμένα πάνω σε λούπες που εξελίσσονται σε μικροκλίμακα, διαφοροποιούνται με αργό ρυθμό και αποσύρονται νωρίς, χωρίς να προδίδουν τη χρονολογική προέλευσή τους (παραπέμποντας ενδεχομένως σε ηχογραφήσεις από το αρχείο του Aphex Twin ή κάποιον μελλοντικό δίσκο των Oneohtrix Point Never). Ηχητικές εμπειρίες με τον τρόπο που μόνο η ηλεκτρονική μουσική μπορεί να προσφέρει. Από τις περιπτώσεις που το hype για έναν δίσκο είναι απόλυτα δικαιολογημένο.

5

Burning Hearts

Extinctions

Οι Φινλανδοί Burning Hearts ισορροπούν τη φόρμα των τραγουδιών τους ανάμεσα στις έντονες, ευμνημόνευτες μελωδίες και την άψογη αλλά ενσυνείδητα αποστασιοποιημένη γυναικεία φωνητική ερμηνεία, καθώς ένα concept σχετικό με την απώλεια και τον θάνατο διαπερνά τους στίχους κάθε κομματιού, ενώ η παραγωγή επιστρώνει μια επιπλέον γυαλάδα στον ήχο, εντείνοντας το δίπολο θελκτικότητας-ψυχρότητας. Από τους πιο παραγνωρισμένους δίσκους της χρονιάς, αξίζει να γίνει γνωστός σε ευρύτερο ακροατήριο.

4

Pepe Deluxé

Queen Of The Wave

Με παρελθόν στη big beat electronica, το φινλανδικό συγκρότημα των Pepe Deluxé καταπιάνεται με το υπερφιλόδοξο εγχείρημα της δημιουργίας μιας «esoteric pop όπερας σε τρεις πράξεις», βασισμένης σε ένα βιβλίο ψευδο-αυτοβιογραφικής επιστημονικής φαντασίας πάνω στο μύθο της Χαμένης Ατλαντίδας από τα τέλη του 19ου αιώνα ("A Dweller on Two Planets"). Κι αν αυτό δεν ακούγεται αρκετά μπερδεμένο, οι ίδιοι οι Pepe Deluxé κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα βασίζοντας τη λογική του έργου τους πάνω στον μαξιμαλισμό. Ψυχεδελικό ροκ, μπαρόκ μελωδίες, surf κιθάρες, γυναικεία και αντρικά φωνητικά που εναλλάσσονται, επικό ύφος με διαδοχικά κρεσέντα, υπερπληθωρική ενορχήστρωση, τους κάνουν να ακούγονται σαν το απότοκο μιας υποθετικής συνεργασίας των Queen με τους Basement Jaxx. Το γεγονός ότι το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι απροσδόκητα επιτυχημένο και λειτουργικό οφείλεται εν μέρει στη υπονόμευση του όλου εγχειρήματος από μια υποδόρια χιουμοριστική διάθεση, ταυτόχρονα με την απόλυτη σοβαρότητα και προσήλωση με την οποία προσεγγίζουν κάθε λεπτομέρεια των κομματιών.

3

Chairlift

Something

   

Ένα από τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά της καλοφτιαγμένης ποπ αποτελεί το γεγονός ότι ενώ είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γραφτεί, ακούγοντάς τη, μοιάζει σαν να πρόκειται για μια πολύ απλή διαδικασία. Η ανυπόκριτη αδυναμία των Chairlift για την ποπ της δεκαετίας του ’80 είναι εμφανής σε όλα τα τραγούδια του δίσκου, όπου το κάθε ένα από αυτά θα μπορούσε να σταθεί ξεχωριστά ως single, με το άλμπουμ - λόγω διάρκειας και ποιοτικής συνοχής - να φαντάζει ως το αντίστοιχο ενός βινυλιακού δίσκου με τα Greatest Hits ενός σπουδαίου ξεχασμένου συγκροτήματος των ’80s.

2

Jeb Loy Nichols

The Jeb Loy Nichols Special

Γεννημένος στο Ουαϊόμινγκ αλλά εδώ και πολλά χρόνια κάτοικος Ουαλίας, ο Jeb Loy Nichols έχει κυκλοφορήσει από το 1997 συνολικά δέκα σόλο δίσκους, όπου συνδυάζει τις παραδόσεις της πατρίδας του (folk, country, blues) με soul, jazz, reggae και pop στοιχεία. Εδώ, συνοδεία πολύ απλών ενορχηστρώσεων (θυμίζοντας ενίοτε τους πρώτους δίσκους του J.J.Cale), παραθέτει ορισμένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος, μαζί με μια σειρά διασκευών (Merle Haggard, George Jackson, Donnie Fritts), συν μια ελεύθερη blues-y απόδοση του reggae classic “Hard Times” του Pablo Gad - εμπλουτισμένη μεταξύ άλλων και με αναφορές στον Μπρεχτ - αγγίζοντας την έως τώρα δημιουργική του κορυφή.

1

Belbury Poly

The Belbury Tales

Από ένα label (Ghost Box) αφιερωμένο αποκλειστικά σε έναν ειδικού τύπου ρετροφουτουρισμό, ο τέταρτος δίσκος των Belbury Poly αποτελεί την ιδανική εισαγωγή στη φιλοσοφία των Jim Jupp και Julian House. Σημεία αναφοράς η πρωτο-ηλεκτρονική μουσική της περιόδου 1958-1978, η ηχητική επένδυση αγγλικών ντοκιμαντέρ της δεκαετίας του ’70, η progressive/avant-garde σκηνή του Canterbury, η musique concrète και γενικότερα μορφές μοντερνισμού από μια vintage οπτική. Καθαρά εικονοποιητική μουσική, ένα φανταστικό soundtrack για κλασικές ιστορίες τρόμου, επιστημονικής φαντασίας, μεταφυσικής παραδοξότητας, αρχαίων θρύλων και σκοτεινών παραμυθιών, όπως θα παίζονταν στη βρετανική κρατική τηλεόραση κάπου 35 χρόνια πριν. Εδώ συμμετέχει για πρώτη φορά ένα κανονικό rhythm section, αρμονικά δεμένο με τη συνολική lo-fi αισθητική του δίσκου, στέλνοντας τον ήχο ενίοτε και σε πιο psych rock μονοπάτια. Κι αν όλα τα παραπάνω ίσως ακούγονται υπερβολικά θεωρητικά, η ηχητική απόλαυση που παρέχει ο δίσκος από μόνος του δε χρειάζεται καμία επιπλέον ανάλυση.