20/12/13

20 δίσκοι για το 2013 (#blogovision)

20
Starkey
Orbits

 

Είναι εύλογο να στέκεται κανείς καχύποπτα απέναντι σε ένα δίσκο που φέρει την ταμπέλα «αμερικανικό dubstep», πόσο μάλλον όταν πολλά από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του "Orbits" φαίνεται να εντείνουν τη δυσπιστία: απομακρυσμένο πολύ από τις dub καταβολές του, κάνοντας χρήση κάμποσων από τους χαρακτηριστικούς cheesy ήχους που έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε στο είδος. Κι όμως, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καλοδουλεμένο και συνεκτικό album, όπου ο Starkey συνθέτει όλο το φάσμα των επιρροών του – από τη βρετανική grime σκηνή έως τα διαστημικά soundtracks και τα synths του Vangelis – σε ένα ευφάνταστο και έξυπνα δομημένο σύνολο.

19
Edwyn Collins
Understated

 

Όσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει κανείς τον συγκεκριμένο δίσκο χωρίς να αναφέρει τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια ο βετεράνος της βρετανικής indie-pop, άλλο τόσο άδικο θα ήταν να σταθεί σε αυτά, παραγνωρίζοντας την αυτόφωτη αξία του σαν ολοκληρωμένο album. Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Edwyn Collins έχει προσαρμόσει τη μέθοδο γραφής του στις επιπτώσεις των εγκεφαλικών επεισοδίων που υπέστη το 2005, γεγονός που εκδηλώνεται τόσο από πλευράς μουσικών συνθέσεων (απλές, λιτές, αλλά συμπαγείς μελωδίες), θεματολογίας (όλα τα τραγούδια φωτίζονται από μια διαρκή αισιόδοξη διάθεση), όσο και φωνητικών (με την ταλαιπωρημένη φωνή του να ασκεί πλέον μια διαφορετικού τύπου γοητεία). Σε τελική όμως ανάλυση, αυτό που μένει είναι ένας απολύτως άρτιος και αξιόλογος δίσκος.

18
AM & Shawn Lee
La Musique Numérique

 

Η φετινή συνεργασία των AM και Shawn Lee τους βρίσκει να αποτίνουν φόρο τιμής στον ήχο της disco-funk και της electro-pop των late 70s/early 80s. Το "La Musique Numérique" είναι ένας low profile δίσκος που κινείται περίπου στα ίδια νερά με το "Random Access Memories" των Daft Punk, παρότι κυκλοφόρησε δύο μήνες νωρίτερα από το πολυφημισμένο opus των δύο Γάλλων. Παρά το πολύ χαμηλότερο budget και τις εμφανώς πιο συγκρατημένες επιδιώξεις, δε θα ήταν υπερβολικό να ειπωθεί ότι οι AM & Shawn Lee είναι εκείνοι που βγαίνουν σαφώς κερδισμένοι από τη σύγκριση.

17
Young Galaxy
Ultramarine

 

Οι εκ Βανκούβερ ορμώμενοι Young Galaxy φτάνοντας αισίως στον τέταρτο δίσκο τους αφήνουν κατά μέρος τις πιο πειραματικές τους πλευρές για να επικεντρωθούν στη δημιουργία μιας σειράς από δυνατά, τετράγωνα και πλήρη synth-pop τραγούδια με προφανώς αναπόφευκτες 80s καταβολές, καταθέτοντας έτσι ίσως τον καλύτερο δίσκο νοσταλγικής pop της χρονιάς.

16
Eleanor Friedberger
Personal Record

 

Η τραγουδίστρια των Fiery Furnaces στη δεύτερη σόλο απόπειρά της φτιάχνει έναν εξαιρετικά ευθύ αλλά πλούσιο δίσκο, με τη γραφή της να παραπέμπει στην pop-rock αμεσότητα των new wave συγκροτημάτων, πολύ κοντά στον ήχο των πρώιμων Blondie. Υπόδειγμα μεστής και φωτεινής κιθαριστικής pop.

15
Unknown Mortal Orchestra
II

 

Οι Unknown Mortal Orchestra δανείζονται στοιχεία από την μπητλική παράδοση, αλλά και τους ήχους της ψυχεδέλειας των 60s, χωρίς όμως να χάνονται σε δαιδαλώδεις ή δυσπρόστες οδούς. Εξάλλου κάθε κομμάτι κάτω από τη lo-fi ονειρώδη επίστρωσή του κρύβει μια διαυγή, σαφή μελωδία από την αρχή έως το τέλος. Το album των UMO αξίζει να ακουστεί παρέα με το δίδυμο παραγνωρισμένο αδερφάκι του, το "Wish" των Window Twins, που κυκλοφόρησε στα τέλη του περσινού Νοεμβρίου και αγνοήθηκε από κάθε year-end list.

14
Wolf People
Fain

 

Η μουσική των Wolf People πηγάζει κατευθείαν από τη rock σκηνή των 70s με πλησιέστερους συγγενείς τους Wishbone Ash. Τα οχτώ κομμάτια που συνθέτουν τον δεύτερο δίσκο τους αποφεύγουν να ακολουθήσουν τη σαφή δομή κουπλέ/ρεφρέν/σόλο, κάνοντας πιο απρόβλεπτη και ημι-αυτοσχεδιαστική την εξέλιξή τους, σε μια από τις σημαντικότερες στιγμές του φετινού folk-rock ήχου.

13
Christopher Owens
Lysandre

 

Σε αυτό το σύντομο, αυτοβιογραφικό άλμπουμ καταγραφής εμπειριών από την περιοδεία του Christopher Owens με τους Girls, o αμερικανός μουσικός και τραγουδιστής επιλέγει να ακουστεί «συνειδητά uncool», αντλώντας έμπνευση από τις μουσικές παλέτες του Cat Stevens, του Paul Simon και του Donovan, αραδιάζοντας έτσι ένα σύνολο από naïf sing-alongy εξομολογητικά τραγούδια που ενοποιούνται πάνω σε ένα χαρακτηριστικό, επαναλαμβανόμενο λάιτ-μοτίφ. Το αποτέλεσμα είναι γοητευτικό μέσα στην απλότητά και την επιτηδευμένη αφέλειά του.

12
The Shouting Matches
Grownass Man

 

Το τριμελές γκρουπ από τον Καναδά μπορεί να έγινε γνωστό ως άλλο ένα project όπου συμμετέχει ο Justin Vernon (a.k.a. Bon Iver), αυτό όμως καθίσταται εξόχως παραπλανητικό για το μουσικό ύφος και περιεχόμενο του δίσκου. Στα κομμάτια του "Grownass Man", οι τρεις μουσικοί επισκέπτονται όλων των ειδών τα blues-rock αρχέτυπα σε μια ηχογράφηση που μοιάζει να ξεπήδησε μέσα από στουντιακά jam sessions. Οι συνθέσεις τους θα μπορούσαν να συγκριθούν με τις αντίστοιχες των Black Keys, με τον ήχο εδώ να είναι σίγουρα λιγότερο νευρώδης, αλλά ταυτόχρονα πλούσιος και αναστοχαστικός.

11
A Hawk And A Hacksaw
You Have Already Gone To The Other World

 

Ο ακορντεονίστας (και πρώην drummer των Neutral Milk Hotel) Jeremy Barnes μαζί με τη βιολονίστρια Heather Trost αποτελούν εδώ και δώδεκα χρόνια τους A Hawk and a Hacksaw. Το "You Have Already Gone To The Other World" είναι ο έκτος δίσκος τους και αποτελεί ένα είδος εναλλακτικού soundtrack της γυρισμένης το 1964 ταινίας του Σεργκέι Παρατζάνοφ «Στις Σκιές των Ξεχασμένων Προγόνων». Ενσωματώνοντας ήχους, διαλόγους και μουσικά αποσπάσματα από την πρωτότυπη ταινία, μαζί με διασκευές παραδοσιακών μοτίβων της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας και της Ουκρανίας πλάι στις δικές τους πρωτότυπες συνθέσεις και με χρήση ελάχιστων μουσικών οργάνων, χτίζουν ένα εξωστρεφές και υποβλητικό σύνολο υψηλής αισθητικής.

10
Janelle Monáe
The Electric Lady

 

Η Janelle Monáe, συνεχίζοντας το χαλαρό sci-fi concept των κυκλοφοριών της, διατρέχει εδώ όλη την πρόσφατη ιστορία της soul, γεγονός που δηλώνεται εμφατικά από τις συμμετοχές των Prince, Erykah Badu και Miguel στα πρώτα κιόλας κομμάτια του άλμπουμ. Όμως η μορφή στην οποία παραπέμπει το έργο της λόγω της φιλοδοξίας, ευρύτητας και ποικιλομορφίας του είναι μάλλον εκείνη του Stevie Wonder της δεκαετίας του '70. Μια πραγματικά φρέσκια και γοητευτική πρόταση ανάμεσα στο όλο και πιο ομογενοποιημένο σώμα της σημερινής r’n’b.

9
Rhye
Woman

 

Αν μια πρώτη επαφή με το φετινό κομψοτέχνημα των Rhye είναι ικανή να πείσει για τη λεπταίσθητη αρτιότητα και την απολαυστική soulful νωχελικότητά του, το "Woman" ταυτόχρονα αποδεικνύεται κι ένας από τους πιο βραδύκαυστους δίσκους της χρονιάς, που σε κάθε νέα ακρόαση αποκαλύπτει όλο και πιο καθαρά τα εθιστικά του hooks και τις πραγματικές αξιώσεις του.

8
Lady
Lady

 

Η υπεραντλαντική συνεργασία ανάμεσα στην αμερικανίδα Nicole Wray και τη βρετανίδα Terri Walker μαζί με την ομάδα παραγωγών της Truth and Soul Records είχε ως οδηγό τα σπουδαία soul vocal γκρουπ του παρελθόντος και τα ποιοτικά στάνταρ των δίσκων της Motown, της Atlantic και της Stax. Η απροσποίητη απλότητά των συνθέσεων και η vintage καταγωγή τους αναδεικνύουν την κυκλοφορία αυτή ως τον καλύτερο retro-soul δίσκο της χρονιάς.

7
Pillowfight
Pillowfight

 

Υπάρχει θέση για έναν παλιάς αισθητικής trip-hop δίσκο εν έτει 2013 και μάλιστα όχι της καταξιωμένης σκοτεινής πλευράς της, αλλά της πιο mainstream pop εκδοχής της, στα βήματα φερειπείν των παλιών Morcheeba; Στο project των Pillowfight, τα rhythm tracks που επιμελείται ο Dan The Automator μαζί με τα scratches του Kid Koala αποτελούν τον καμβά πάνω στον οποίο η Emily Wells προσθέτει τα φωνητικά της, φιλοτεχνώντας μια σειρά από catchy και ως επί το πλείστον upbeat trip-hop τραγούδια. Η κριτική υποδοχή του δίσκου υπήρξε αποθαρρυντική, παρόλο που τα δώδεκα κομμάτια του – και εξίσου εν δυνάμει singles – διαμορφώνουν ένα από τα πιο συγκροτημένα pop album της χρονιάς.

6
Rachel Zeffira
The Deserters

 

Η σοπράνο και πολυμαθής οργανοπαίκτρια Rachel Zeffira, με παρελθόν σε πολύχρονες κλασικές σπουδές, στον πρώτο της σόλο δίσκο δεν προβάλλει στο προσκήνιο τις ομολογουμένως εντυπωσιακές φωνητικές της δυνατότητες, αλλά επιλέγει να χτίσει σύντομα ονειρικά tracks, όπου αναζητείται η χρυσή τομή μεταξύ μπαρόκ μελωδικότητας και dream-pop ατμοσφαιρικότητας, σε ένα από τα πιο διακριτικά και υποτιμημένα album του 2013.

5
Jim James
Regions Of Light And Sound Of God

 

Ο επικεφαλής των My Morning Jacket μετατρέπεται σε one-man band για τις ανάγκες της πρώτης σόλο απόπειράς του, συνθέτοντας, παίζοντας σχεδόν όλα τα όργανα και αναλαμβάνοντας εξολοκλήρου την παραγωγή. Εδώ, αισθητά διαφοροποιημένος από τον ήχο των MMJ, διοχετεύει τις επιρροές του – τη σχεδόν εμμονική λατρεία του για τον George Harrison, τις παλιομοδίτικες μπαλάντες, τις gospel-soul αρμονίες – σε ένα δεμένο σύνολο, όπου κάθε παρελθοντικό σημείο αναφοράς συνυπάρχει με αντίστοιχες πινελιές σύγχρονης παραγωγής. Έτσι, ακόμη και στα σημεία που μοιάζει να φλερτάρει θεματολογικά με ένας είδος new age μετα-θρησκευτικότητας, η ειλικρίνεια και αυθεντικότητα που απορρέει από την αφτιασίδωτη και με ατέλειες ερμηνεία του, τον βγάζει θριαμβευτικά ασπροπρόσωπο.

4
Queens Of The Stone Age
...Like Clockwork

 

Είναι αλήθεια ότι ο νέος δίσκος των Queens Of The Stone Age αποπνέει όλα εκείνα τα γνωρίσματα της λεγόμενης «ωριμότητας» με τις χαμηλότερες ταχύτητες, τα χαλαρά πιανιστικά του διαλείμματα και τους πιο ευάλωτους στίχους της μέχρι σήμερα πορείας τους. Όλα τα παραπάνω όμως υφίστανται χωρίς να έχει γίνει καμία απολύτως έκπτωση στο όραμα του γκρουπ. Και τα δέκα κομμάτια του δίσκου σφύζουν από έμπνευση σε ένα στιβαρό σύνολο που αναδεικνύεται ακόμη καλύτερα στην ολότητά του και αποζητά τις πολλαπλές ακροάσεις. Η σπάνια συνθετική-κιθαριστική φλέβα του Josh Homme εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη rock σκηνή.

3
Grant Hart
The Argument

 

Ένα αρκετά μεγαλόπνοο concept – η δημιουργία ενός μουσικού έργου βασισμένου στην (ακυκλοφόρητη) κατά William Burroughs απόδοση του «Χαμένου Παραδείσου» του John Milton, εμπλουτισμένη με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και πολιτικής αλληγορίας – έχει στα χέρια του πρώην μέλους των Hüsker Dü μια εξαιρετικά εμπνευσμένη κατάληξη. Απομακρυνόμενος όσο γίνεται από κάθε σκέψη για επικά, μεγαλόστομα στοιχεία, ο Grant Hart επιλέγει μια στρωτή και ευπρόσιτη μέσα στην ποικιλία της τραγουδοποιία. Παράλληλα, ενώ η φωνή του σήμερα παραπέμπει έντονα στον David Bowie, η γραφή του προσομοιάζει στις πιο άμεσες και ευμνημόνευτες στιγμές του Lou Reed των 70s. Πρόκειται για έναν δίσκο που σίγουρα αξίζει ευρύτερης αναγνώρισης.

2
Adam Green & Binki Shapiro
Adam Green & Binki Shapiro

 

Το duo των Adam Green & Binki Shapiro μπορεί να μην κομίζει κάτι ρηξικέλευθο στη σύγχρονη μουσική σκηνή, ενώ η συγκεκριμένη κυκλοφορία, λόγω και του χαμηλού προφίλ τους, είναι εύκολο να περάσει απαρατήρητη μέσα στον σημερινό ορυμαγδό πληροφόρησης και προσφοράς. Η ρετρό 60s pop αισθητική των τραγουδιών – αναπόφευκτες οι συγκρίσεις με Lee Hazelwood & Nancy Sinatra, αλλά και με τις πιο χαμηλόφωνες στιγμές της Dusty Springfield στα σημεία που η Binki Shapiro αναλαμβάνει εξολοκλήρου τα vocals – τοποθετεί το album τους σε έναν χώρο με πολλούς συνοδοιπόρους. Αυτό που κάνει όμως πραγματικά ξεχωριστό τον συγκεκριμένο δίσκο είναι η ποιότητα του songwriting, τόσο από πλευράς μελωδιών, όσο και σε επίπεδο στίχων, έτσι ώστε η ραφιναρισμένη ποιότητα των πρώτων να αντισταθμίζεται από την ευφυΐα των δεύτερων πάνω στις πιο πικρές και δύσκολες όψεις των συναισθηματικών δεσμών.

1
Alasdair Roberts & Friends
A Wonder Working Stone


Ο σκοτσέζος Alasdair Roberts ασχολείται εδώ και χρόνια με τη folk μουσική του τόπου του, μελετώντας την από τις αρχικές πηγές της μέχρι τις πιο πρόσφατες εκδοχές της. Η μουσική που γράφει ο ίδιος ακολουθεί την παράδοση των τροβαδούρων, χωρίς ιδιαίτερες εκσυγχρονιστικές πινελιές. Εδώ, folk δε σημαίνει μεταμφιεσμένο MOR-rock, ούτε εκβιαστικός λυρισμός με το μυαλό στην εμπορική καταξίωση. Εξάλλου και μόνο η χαρακτηριστική ένρινη ερμηνεία του Alasdair Roberts, μακριά από τα αμιγώς καλλίφωνα πρότυπα, τον απομακρύνει μάλλον a priori από μια τέτοιου είδους ευρύτερη αναγνώριση. Στο "A Wonder Working Stone" έχουμε να κάνουμε με ένα πυκνογραμμένο σύνολο τραγουδιών (συχνά δύο και τρεις διαφορετικοί σκοποί ενωμένοι σε έναν) που μιλούν για την ανθρώπινη κατάσταση με έναν τρόπο που μπορεί να παραπέμπει τόσο σε αλλοτινές εποχές όσο και σε σύγχρονους προβληματισμούς, αφήνοντας μια αίσθηση εξαντλητικής πληρότητας στον ακροατή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου